راه افتاد. چشم هایش را دوخت به عمق افق،به محل تلاقی آب و آسمان و زمین و راه افتاد...
می دانست با حرتش خیلی ها را آزار خواهد داد. همه ی آن هایی که سال هاست بین بقیه غرق شده اند و راه خودشان را ادامه می دهند. همه ی آنهایی که کاری به دور و برشان ندارند. همه ی آنها که نمی خواهند آرامش بی نظیرشان به هم بخورد. اصلا مر جز این بود که همه، دریا را مظهر آرامش می دانستند؟ و او راه افتاده بود تا آرامش دریا و آرامش خودش را به هم بزند.
می دانست راه طولانی و خسته کننده ای در پیش دارد. می دانست باید با خیلی ها بجنگد، با باد، دریا، طبیعت، آدم ها و خیلی ها ی دیگر، اما راه افتاده بود...
می دانست اگر سر جایش بنشیند، آرامش دارد طوری که هیچکس کاری با او ندارد. اگر بماند، زیبا می ماند... خیلی زیبا! آن قدر که همه تحسینش کنند. می دانست اگر بماند نه حرص می خورد، نه پیر می شود و نه خسته! اما راه افتاد و چشم هایش را دوخت به عمق افق... محل تلاقی آب و آسمان و زمین...
