هو الحبیب
به پایین نگاه کرد.
قله های برفی کوهها، حریر سفید ابرها را پاره کرده بودند. آفتاب غروب کرده بود و رنگ آسمان به سرخی خون می زد. از آن بالا، رودخانه های بزرگ در میان درّه ها، مانند خطوط مارپیچ باریکی شده بودند که در بی نهایت همدیگر را قطع می کردند ... با خود فکر کرد: دنیا هیچ وقت به این زیبایی نبوده... در دور دست دسته ای از پرستوها را دید که با نظمی عجیب در کنار هم پرواز می کردند... به صدای اطرافش گوش سپرد... تنها صدای باد بود که به تن زیبایش می خورد و از لا به لای پرهای رنگارنگش عبور می کرد.
به پایین نگاه کرد... بال هایش را برای آخرین بار گشود و خودش را به پایین پرت کرد...
.
.
.
عقاب ها، پرنده ای سرخ رنگ را دیده بودند که به سرعت توده ی ابرها را می شکافد و به پایین می رود.
دسته های قرقی که به لانه هایشان باز می گشتند، هراسان از پرنده ای زیبا و افسانه ای سخن می گفتند که با پرهای آتش گرفته به سمت زمین سقوط می کرده است.
و چوپان هایی که گله هایشان را از صحرا بر می گرداندند، در تاریکی غروب گلوله ای آتشین را میان زمین و آسمان به هم نشان می دادند که قبل از این که به زمین برسد خاکستر شده بود...
.
.
.
اخبار صبحگاهی فردا، در بخش عکس های خبریش، تصویری از آسمان دیشب را نشان داد که در آن خاکسترهای طلایی رنگ در جو پراکنده شده بود...
